DRZWI DO PIEKŁA

TYTUŁ: DRZWI DO PIEKŁA

AUTOR: MARIA NUROWSKA

WYDAWNICTWO: ZNAK

                                                                                                                        Musiałam trochę odpocząć od literatury arabskiej, dlatego postanowiłam sięgnąć po powieść naszej rodzimej autorki Marii Nurowskiej. Dość dawno czytałam jedną z  jej książek „Gry małżeńskie”. Dziś sięgnęłam po „Drzwi do piekła”. ( chyba tu należy wspomnieć, że treść obu książek jest  do siebie bardzo podobna, co też niespecjalnie mi się podoba)

Skusiły mnie hasła kierowane pod adresem tej książki.

„ Najbardziej skandalizująca….”,

„Najodważniejsza książka...”.

Edward był redaktorem pisma literackiego. Daria natomiast obiecującą młodą pisarką. Ich związek był delikatnie mówiąc „dość nietypowy”, a jak dla mnie po prostu toksycznym. Trwanie przez 18 lat w takim toksycznym związku samo w sobie jest nienormalne.  Kończy się on zabójstwem Edwarda przez jego młodą żonę.

Nie odejmowałam ręki od jego piersi w obawie, że krew zacznie płynąć gwałtowniej  Coś bardzo ludzkiego pojawiło się w jego oczach, nigdy nie widziałam u niego takiego spojrzenia.

wyraźnie.

-        Oskarżą cię - powiedział

Powieki zaczęły mu opadać. Czułam, że umiera. Nie wiem, ile czasu przy nim siedziałam, godzinę, dwie. Potem podeszłam do telefonu.

-        Zabiłam męża - usłyszałam własny głos i zdziwiłam się, że jest taki opanowany.

W tym momencie rozpoczyna się właściwa akcja książki. Daria zostaje skazana i  trafia do kobiecego więzienia na 8 lat.

Czytając tę książkę zastanawiałam się czy więzienie jest odpowiednim miejscem dla bohaterki.

Osobiście uważam, że kobieta ta powinna raczej znaleźć się w szpitalu pod opieką psychiatrów. Według mnie była ona niedojrzałą emocjonalnie kobietą i trochę obłąkaną.

Zachęcanie męża do zdrad, wręcz zmuszanie go, całkowite przyzwolenie na nie, dziwne gierki, które chciała z nim prowadzić, chęć aby opowiadał jej o swoich kochankach, ich rozstania i powroty świadczy o jej niezrównoważonej psychice.

-        ... Od początku naszego małżeństwa załatwialiśmy pewne sprawy za pomocą cytatów... A potem, kiedy pojawiły się inne kobiety, wynajdowaliśmy dla niech literackie odpowiedniki.

-        Jak to wynajdowaliście? Przecież to były jego kochanki! - Iza nie kryje swojego zdziwienia.

-        Kiedy zaczynał się jakiś romans, on zostawiał karteczkę: „Dama kameliowa", i ja już wiedziałam, o co chodzi. Albo: „Pani Bovary..."

-        Nie było ci przykro?

-        To nie w tych kategoriach, z jednej strony cierpiałam  ale z drugiej... nasz związek na tym zyskiwał, zbliżaliśmy się do siebie...

 Nie zdołałam polubić tej bohaterki, dla mnie była osobą o zaburzonej osobowości, o czym świadczy także jej niejednoznaczne uczucie do Izy.

Styl pisania Nurowskiej  - przeplatanie się współczesnych wątków z czasami młodości Darii i nie rozdzielenie tego chociażby rozdziałami - bardzo mnie męczył, ciężko było się skupić na konkretnym wątku.

Również sposób przedstawianie kobiecego więzienia jako skupiska napalonych lesbijek też do mnie nie przemawia.

Mam  w domu drugą część dalszych losów Darii, ale odkładam ją na bliżej nie określone „kiedyś”.

MOJA OCENA: 2/5

Czarny chleb i czarna kawa, chciałoby się zaśpiewać…, śpiewać nie umiem to pozostaje mi do wypicia czarna mocna kawa.